Het is al even geleden dat ik een update heb geschreven over hoe het nu met mijn schouder gaat. Je hebt, als je mij volgt op Strava, al heel wat rondjes voorbij zien komen. Het lekker buiten fietsen zit er dus al helemaal in! Vandaag neem ik je mee in hoe het nu gaat, bijna 4 maanden nadat die toch wel heftige schouder operatie achter de rug is. Lees je mee?
Een enorme schroef en een peesblok
Vier maanden terug ging ik in het Martini Ziekenhuis onder het mes. Mijn schouder was dusdanig naar de knoppen (;p) dat deze alleen nog de latarjet procedure konden/wilden toepassen. Dit betekend kort dat ze een pees hebben afgezaagd en deze aan de voorkant opnieuw hebben bevestigd met een peesblok en een (enorme) schroef. Je kan je voorstellen dat dit een behoorlijke ingreep is geweest. Uiteindelijk heb ik ook twee dagen in het ziekenhuis gelegen omdat ik zó veel pijn had..
De eerste paar weken waren natuurlijk mega onwennig en sliep ik minder. Ik kon niet zo goed mijn draai vinden en baalde dat ik continue van iedereen afhankelijk was.
Vanaf het moment dat ik fysio kreeg ging het eigenlijk echt met grote sprongen vooruit. Ondanks het Corona virus mocht ik wel naar de fysio blijven komen. Sommige zullen dit gek vinden, maar omdat ik pas geopereerd was mocht dit van de overheid.
Eerst temperaturen en handenwassen, dan behandelen
Bij aankomst bij de fysio word ik getemperatuurd en was ik grondig mijn handen. Vervolgens heeft mijn fysio een mondkapje om en handschoenen aan.
Elke keer doen we mobiliteitsoefeningen en noteert mijn fysio of ik vooruitgang boek. Elke week opnieuw ben ik benieuwd wat hij gaat zeggen. Ben ik weer vooruit gegaan? Sta ik stil? Of zou dit het moment worden dat ik achteruit ga? Tot nu toe maak ik elke keer opnieuw grote sprongen. Het is leuk om te zien dat Nitzan zelf ook elke keer weer verbaasd is over hoe goed het gaat.
Wat ik fijn vind is dat ik echt merk dat hij betrokken is bij het proces en mij zo goed mogelijk helpt terug te komen waar ik vandaan kom. Het voelt echt alsof we dit samen doen en dat hoort natuurlijk ook.
Ik weet nog dat de arts in het begin tegen mij zei dat ik misschien na vijf maanden pas weer eens mocht wielrennen. De teleurstelling was groot, maar ik wilde gewoon weer blessure vrij zijn dus als dat mijn offer was, was dat oke. Toen ik van Fondo een Tacx Neo 2T mocht lenen en daar vrij snel alweer op zat was ik behoorlijk blij en enthousiast. Toen Nitzan aan mij vroeg of ik al buiten had gefietst was ik super verbaasd. Mocht dat alweer dan!? Ik mocht het proberen en was gigantisch blij.
Mijn vriend was in eerste instantie wat minder enthousiast, hahah. Dus ik zat de eerste 2 weken nog op de Tacx. Toen kreeg ik best veel commentaar op Instagram dat ik toch gewoon weer naar buiten kon gaan. Het was immers super mooi weer. Maar ja, ik moest de cassette nog van de Tacx af krijgen… Dat was toch iets minder gemakkelijk als dat ik dacht, maar uiteindelijk is dat ook helemaal goed gekomen. Achteraf gezien was het niet heel moeilijk, maar ik ben hierin gewoon nog niet super handig.. Dus dan is het al wat anders ;).
Ik had het idee dat als ik op mijn stuur leunde mijn schouder er aan de voorkant uit zou gaan
Na jaren een schouder te hebben die geregeld (half) uit de kom vloog vond ik de eerste keer de fiets op, buiten, vooral mentaal heel spannend. In mijn hoofd zag ik al letterlijk voor mij dat als ik mijn voeten in zou klikken en zou steunen op mijn stuur, dat mijn schouder er uit zou vliegen en die schroef zo naar buiten zou steken. Niet echt een lekker gezicht, haha! Maar de wil om te fietsen was groter dan de angst en ik had groenlicht van de fysio, niemand die mij meer kon zeggen dat het niet ging gebeuren!
De eerste paar kilometers waren onwennig. Kon dit echt alweer? Zonder pijn? Ik wist haast niet wat mij overkwam, hahah! Het eerste ritje deed wel wat zeer, maar was echt gewoon gewenning. Daarna ging het snel en voelde het goed en was ik super blij.
Rustig weer krachttraining toevoegen
Inmiddels zit ik alweer 6 weken op de fiets en heb ik ook al twee keer een tocht van 90 km gemaakt, zonder pijn. En dus was het toch echt tijd om de volgende stap te maken. Mijn fysio oefeningen deed ik nu steeds met elastieken, flesjes water etc, maar nu ging ik het weer doen met 1 kilo “dumbels”. Dat voelde meteen een stuk serieuzer in mijn hoofd. Toen ik gister ook weer oefeningen boven mijn macht uitvoerde voelde het pas echt alsof ik echt weer grote stappen naar de oude ik aan het maken was.
De afgelopen maanden heb ik mijn spiermassa als sneeuw voor de zon zien verdwijnen en daar ben ik behoorlijk onzeker over geworden. Mijn armen zijn niet meer gespierd. Mijn algehele fitheid is voor mijn gevoel weer terug bij af en dat voelt behoorlijk klote. Maar ik weet dat het weer goed komt, zeker door een bepaald project waar mijn vriend mee bezig is en ik later meer over zal vertellen zodra dat kan.
Ik wil nu 3x per week mijn kracht oefeningen doen. Hierbij voeg ik ook wat core training aan toe zodat die ook weer sterker wordt, want ook dat is helemaal verdwenen..
Hier kan je de eerdere artikelen lezen die ik schreef omtrent mijn schouder.
https://kirstenboerrigter.cc/wat-is-er-eigenlijk-met-je-schouder/
https://kirstenboerrigter.cc/serie-herstel-hoe-gaat-het-na-4-weken/
https://kirstenboerrigter.cc/twee-maanden-na-de-operatie-hoe-gaat-het/
https://kirstenboerrigter.cc/de-eerste-kilometers-zijn-weer-buiten-gemaakt/
