Het is een vraag die ik de afgelopen dagen geregeld in mijn DM op Instagram krijg. Het is absoluut geen gekke vraag, want over 10 dagen ben ik geopereerd aan mijn linkerschouder. Inmiddels kijk ik er erg naar uit, ik loop namelijk al een aantal weken met enorm veel pijn rond. Het enige waar ik tegenop kijk is de herstelperiode. En die duurt echt een heel stuk langer dan dat de operatie duurt… Lees je mee naar wat er eigenlijk aan de hand is?

Wanneer het begon, 14 jaar geleden

Veertien jaar geleden viel ik met ponykamp wat ongelukkig van het paard, op mijn schouder. Het voelde niet helemaal lekker, maar de instructeur zei dat er niks aan de hand was en ik gewoon weer moest op stappen. Ik geloofde hem, maar ondanks dat voelde het niet fantastisch. Achteraf gezien is dit het eerste moment geweest dat mijn schouder half uit de kom is gegaan. Na dit moment is het nog heel vaak gebeurd. Vooral de afgelopen vijf jaar heb ik veel last gehad. Mijn schouder is er wel eens bijna uitgegaan tijdens shoulder press (een fitness oefening) en geregeld werd ik wakker met allerlei blauwe plekken bij mijn schouder.
Ik denk dat mijn linkerschouder inmiddels zo’n twintig keer half uit de kom is geweest, een subluxatie. Hier heb ik veel fysio voor gehad en ook veel oefeningen voor gedaan, maar helaas bleef ik altijd last houden. De ene keer had ik veel pijn, andere keren had ik maanden nergens last van. Het ging echt met ups en downs.

Het kon maanden goed gaan en ik kon de gekste dingen doen zonder dat er ook maar iets gebeurde of dat ik last had. Maar soms hoefde er ook maar iets heel kleins te gebeuren of ik gilde het uit van de pijn.

Ik deed het hek dicht en toen lag ie er helemaal uit.

Ik heb jaren op verschillende paardenstallen gewerkt en ook hier ging mijn schouder wel eens uit de kom. En zo ook vorig jaar op een normale werkdag. Ik wilde de merries met veulens in de wei zetten, klik het touw los van het halster en wil het hek dichtdoen. Terwijl ik het hek een duwtje geef, schiet mijn schouder voor het eerst helemaal uit de kom. Ik geloof dat ik nog nooit zoveel fysieke pijn heb gehad. Dit was echt van een totaal ander kaliber dan ik ooit eerder heb meegemaakt. Ik loop zachtjes naar het hek en doe hem dicht. Normaal heb ik altijd mijn telefoon op zak, maar net nu niet. Ik strompel naar de kantine en bel de man van mijn werkgever. Ik ben alleen op stal, dus niemand heeft iets door. Er staat nog een merrie binnen die graag naar buiten wilt, maar ik verga van de pijn.

Snel maak ik even een foto van hoe het er uit ziet en ik zie meteen, dit is niet best. Ergens vind ik het fascinerend, maar het doet vooral heel veel pijn. Ik bel de man van mijn werkgever en het lijkt uren te duren, maar na een paar minuten is hij er. Ik vraag of hij eerst de merrie buiten zet en of we daarna naar het ziekenhuis kunnen.

Mijn schouder wilt maar niet terug de kom in. Ik probeer van alles, maar niks lukt. Mijn bicep en tricep wisselen elkaar af met aanspannen en ontspannen. Eenmaal op de parkeerplaats van het Martini ziekenhuis schiet hij terug de kom in. Hehe, eindelijk. Inmiddels zijn we een klein uur verder ;).
De vrouw achter de balie vraagt of ik al iets van paracetamol heb gehad en ik schud nee. Ze is enorm verbaasd en terwijl ze de paracetamol aan mij geeft zie ik aan haar dat ze niet snapt dat ik dat nog niet heb gehad. Hier, neem maar, je zal wel veel pijn hebben. Daar is niks aan gelogen haha!

Ik moest best even wachten en de arts kan eigenlijk niks voor mij doen. De tinteling in mijn vingers moet minder worden. De zenuw heeft gewoon even een optater gehad. Ik baal enorm, want ik weet dat dit het begin is van een molen waar ik liever niet in had gezeten.

Via mijn fysio ben ik doorverwezen naar de orthopeed in het Martini Ziekenhuis en hij koppelt mij aan een andere fysio waar hij veel mee samenwerkt. Bij Nitzan moet ik een aantal krachttesten doen, maar ik ben voor een groot deel niet geschikt. Mijn rechterschouder is zo’n 6x sterker dan mijn linker. De andere testen kan ik niet doen, mijn schouder is te zwak.
Ik ben met Nitzan een klein beetje gaan trainen tot de MRI er kwam. In november had ik eindelijk mijn MRI en in december kreeg ik eindelijk de uitslag. Inmiddels had ik het hele idee dat ik geopereerd moest worden allang weer van de baan gegooid, ik voelde mij namelijk best prima. Doordat de blessure er al 14 jaar is ben ik gewend om om de pijn heen te bewegen.

Er zijn drie methodes Kirsten, jij krijgt Heavy Metal

In december krijg ik eindelijk de uitslag en ik loop behoorlijk nonchalant binnen. In mijn hoofd is het hele operatie plan allang van de baan. Ik ben net Liv Ambassador, ik heb helemaal geen tijd voor een operatie!

Ik meld mij aan bij de balie en niet veel later word ik geroepen door de CO assistente. Sietsema is nog even aan de telefoon, maar niet veel later begint hij het te vertellen. “Kirsten ik zeg het maar gewoon, we gaan je opereren”. Ik schrik van wat hij zegt en baal enorm, maar weetje? Ik heb al zolang zoveel pijn, het kan ook niet anders meer. Hij ziet dat ik een brok ik mijn keel probeer weg te slikken en vraag om uitleg. Direct pakt hij de foto erbij en verteld wat er aan de hand is.
“Het labrum aan de voorkant is flink beschadigd, je hebt aan de achterkant een deuk en je banden zijn volledig opgerekt”. Shit, denk ik. Dat is niet niks. Ik wil je opereren en ik zal het even uitleggen. Je hebt namelijk 3 methodes, licht, medium en heavy metal. Met wat jij hebt, krijg je de heavy metal methode. We gaan de latarjet procedure toepassen en je krijgt deze pen in je schouder. Ik ga een soort Sling in je schouder plaatsen, zodat ie er niet meer uit kan.

En het enige wat ik kan denken is “neeeeee, ik heb hier helemaal geen tijd voor, ik wil fietsen, afstuderen, fit zijn, 2020 wordt mijn jaar!!” Ondertussen verteld de orthopeed verder en verteld dat er 6-9 maanden herstel voor staat. Van binnen jank ik, want hoe de fuck ga ik zo lang “niks” doen. Dit is echt de ergste straf die je mij kan geven.

Maar ik zie ook direct in dat niet opereren geen optie meer is. Ik heb, vooral de afgelopen weken (vanaf begin december) dagelijks pijn. Mijn pink en ringvinger slapen vaak en ook mijn onderarm voelt zwaar. De schouder zelf doet heel veel pijn, maar hier probeer ik niet te veel over na te denken. Het kan niet anders en ik probeer het te accepteren.

Binnenkort deel 2, waar in ik uitleg hoe ik mij voorbereid op de operatie en nog meer. Ik ben van plan om mijn proces te gaan filmen en neem jullie daar graag in mee.