Afgelopen zondag was het weer zo ver! De Koers / Ready 2 Race mocht weer van start en uiteraard was ik van de partij. Ik liep zelfs als eerste deelneemster het terrein op. Vandaag neem ik je mee in mijn wedstrijdspanning en vertel hoe het ging! Lees je mee?
Zaterdagavond
Ik kom zaterdagavond in Groningen en leg mijn spullen klaar. Vul mijn bidons met water en wat performance drink van Torq, leg mijn reepjes klaar en maak vast mijn ontbijt: overnight oats met blauwe bessen. Daarna check ik mijn Garmin, laad ik voor de zekerheid mijn Di2 op, poets ik mijn schoenen en leg ik mijn kleding klaar. Ik voel me onrustig en app al 100x met een vriendin over of ik niet iets vergeet en of mijn planning echt wel handig is zoals ik hem heb opgeschreven.
Ik kan niet echt in slaap komen. De zenuwen gaan toch al een beetje door mijn lijf. Of het echt zenuwen zijn weet ik niet. Het doet mij denken aan toen ik weer voor het eerst op concours ging met een paard wat ik voor iemand reed. Toen was ik ook nerveus, maar vooral had ik een gezonde dosis spanning en keek ik er naar uit. Zo was dat nu ook. Alleen had ik al zoveel paarden wedstrijden gereden dat ik precies wist wat ik kon verwachten. Bij het koersen heb ik dat niet. Mijn referentiekader is nihil. Dus dat maakt het ook wat spannender.
Zondag ochtend, de wekker gaat.
Zaterdagavond zet ik de wekker eerst om 6 uur. Maar uiteindelijk wordt het half 7. Ik ben niet direct wakker, maar heb er meteen heel veel zin in. Ik trek rustig mijn kleding aan en eet mijn ontbijt. Ik kan me nog goed herinneren dat ik vorig jaar weinig dronk tijdens de wedstrijd, dus ik drink nu extra veel zodat ik het een beetje kan compenseren. Mijn ontbijt krijg ik niet op en ik ga ondertussen vast verder met de rest. Check nog 1x of ik alles heb en vlecht ondertussen mijn haar. Het koffiezetapparaat maakt mijn tweede kopje koffie. Lekker, sinds ik ben begonnen met fietsen is mijn koffie inname ook x10 gegaan en ik vind het nu zó onwijs lekker. Binnen de kortste keren heb ik alles gedaan wat ik moet doen en ik kijk naar mijn horloge. Het is pas 8 uur. Nog even wachten dus.. Ik ga nog maar weer naar de wc, een zenuwenplasje hoort er immers bij ;).
Als het kwart over acht is stap ik de voordeur uit en loop ik met mijn fiets op mijn schouder van de trap af, om zo naar beneden te gaan en buiten op de fiets te stappen. Onderweg naar Corpus! Het is super rustig op straat en na een kwartiertje ben ik er. Het is echt nog heel stil. Shit, ben ik dan echt de eerste?
Ik vind dat altijd zo stom, om als eerste te zijn. Voelt een beetje ongemakkelijk. Ben ik té vroeg? Ben ik ze nog tot last? Ik sta een beetje ongemakkelijk net over de brug te wachten en besluit na een paar minuten en wat ge-app met vriendinnen, toch maar gewoon verder te lopen. Ze zijn nog aan het bespreken en ik groet, Goeiemorgen allemaal!
Mijn fiets zet ik tegen het gebouw en ik zie dat Martijn nog druk bezig is, nog even wachten tot de koffie. Niet veel later kan ik mij vast aanmelden. Ik heb mij vooraf ingeschreven en kan een transponder lenen, super fijn!
Langzaamaan druppelen er wat mensen binnen. Ik heb inmiddels mijn kopje koffie en sta wat te kletsen met bekenden.
Losrijden
Met Berit had ik besproken om om 9.10 te gaan losrijden. Even weer wennen aan het parcours en de benen los rijden! De eerste paar rondjes reed ik gewoon op normaal tempo. Daarna heb ik 3 keer een beetje aangezet en daarna nog even een paar rondjes rustig. Ik moet nog een beetje uitvinden wat voor mij fijn werkt met losrijden, maar je moet ergens beginnen, toch!? haha. Om 9.27 sluit ik aan achter de groep die al bij de streep staat. Omdat er deze keer wat weinig dames zijn, worden we voor 1 keer gecombineerd met de klasse 4. We starten dus om 9.30 en hebben dan eerst 2 geneutraliseerde rondes.
3,2,1 Ready 2 Race!
Na de geneutraliseerde rondes begint het! We mogen los!! De eerste 3 rondes ben ik bloed nerveus. Al die mensen weer links en rechts van me, wow. Ik merk aan mezelf dat ik een beetje zit te shaken, maar ik probeer mezelf er doorheen te ademen, focus te verleggen. Voor mij kijken, zorgen dat ik in het wiel blijf van degene voor mij en ademen. In en uit. Het gaat steeds beter en ik voel me langzaamaan weer comfortabel in de groep. Check, dat is gelukt! Nu is het tijd om ook wat meer naar voren te rijden.
Het goed positioneren vind ik super lastig. Want rij ik niemand aan? Wat doe ik eigenlijk? Ik heb geen enkel idee, haha! Ja, fietsen, maar hoe ik op de juiste plek kom? Ik weet het niet. Gelukkig fietsen er coaches mee en die geven gedurende race soms wat tips en rijden mij soms naar voren, dat is fijn!
Halverwege de race zit ik er helemaal doorheen. Wat doe ik hier stel ik mezelf als vraag.. Ik heb echt even geen idee en probeer te focussen op dat ik goed moet blijven zitten en wil mijn focus verleggen. Ik voel de verzuring in mijn benen. Een paar rondjes heb ik nodig, maar het lukt. Ik verleg mijn focus en kan me herpakken. Dat is fijn! Tijdens de vorige wedstrijd in augustus vond ik de bochten het spannendste, maakte ik ook echt wel fouten en ik merk nu, dat ik mij daar echt een stuk beter over voel. Het is echt fijn om goed aan je bochten te werken en laten we dat nou net doen met de bochten clinic samen met Maikel Govaarts!
We komen langs start en ik hoor dat we nog 3 rondes hebben. Oke! Hop! Dit kan ik. Ik voel me al aardig gesloopt, maar ik moet het volhouden. Nog maar drie rondjes! Dat is peanuts, probeer ik mezelf te vertellen. Ergens aan het einde van die derde ronde hoor ik Marten zeggen dat ik naar linksvoor moet. Ik roep terug dat ik niet durf, maar probeer het wel. Geen idee meer hoe, maar het lukt. SHIT! Ik zit nu helemaal vooraan!?!? En ik ga maar gewoon hard fietsen? Ik heb geen idee wat ik aan het doen ben, maar hard gaat het wel en als ik nog even zo door ga, dan ligt mijn ontbijt op de baan, hahha!
Voor de bocht bij de snelweg, word ik uiteraard terug gepakt. Ja, dat was te verwachten. Wat deed ik ook eigenlijk bedenk ik me? Maar weet je, leuk was het wel! Ik probeer in de groep te blijven maar vind het lastig. Ik heb mezelf aardig gesloopt net. We zijn weer bijna bij de laatste bocht en ik merk dat de meiden voorin steeds harder gaan. De sprint wordt ingezet en ik vraag me alleen maar af Hoe ik ooit zonder te kotsen over de finishlijn kom, hahah!
Ik word 7e van de 8 dames. De eerste paar minuten ben ik eigenlijk best teleurgesteld, maar ik weet niet precies waarom. Want eigenlijk heb ik nog geen idee hoe het spelletje echt werkt, doe ik maar wat, weet ik niet hoe ik mij moet positioneren en heb ik wel heel erg genoten. Dat is ook belangrijk, toch? Ja denk ik. Heel belangrijk. Maar eigenlijk wil ik gewoon op het podium staan, waar mijn logo te zien is.
De rest van de ochtend blijf ik kijken bij de andere wedstrijden en praat ik een beetje met bekenden. Wat een leuke ochtend! Dit heb ik echt gemist. Gelukkig mag ik aanstaande zondag weer. Hopelijk zijn er dan wat meer dames die meedoen bij de Instapklasse Dames en kunnen we zo groeien met het gehele peloton. Ik heb er zin in, zie ik je zondag!?
Via deze link vind je alle informatie en kun je je aanmelden! Mijn eerdere blogs over De Koers lees je hier, hier, en hier.
