We zijn op het moment dat ik dit schrijf precies twee weken na de operatie. Ik slik geen medicijnen meer en slaap goed. Ik ben niet meer duf en ik verlang naar 2 dingen: mijn onafhankelijkheid en fietsen. Vandaag ga ik je vertellen waarom ik het fietsen nou zo erg mis.
Ik ben een soort van kip zonder kop als ik niet kan doen wat mij de vrijheid geeft.
Voor degene die niet weten wat er aan de hand is: ik ben 2 weken terug geopereerd en leg hier uit wat er met mijn schouder aan de hand was.
Van mezelf ben ik een gigantische chaoot waar anderen wel eens last van hebben, maar waar vooral ik zelf erg veel moeite mee heb. Ik ben een soort van kip zonder kop als ik niet kan doen wat mij de vrijheid geeft. Fietsen is voor mij een soort therapie. Als ik in een dipje zit, pak ik de fiets en kom ik altijd vrolijk thuis. Als ik gefrustreerd en boos ben, pak ik de fiets en ram ik de frustraties via de kracht in mijn benen weg. Wanneer ik gewoon een lekker rondje ga fietsen, kom ik met allerlei ideeën terug om uit te werken en ben ik altijd nog vrolijker dan wanneer ik vertrok.
Het zorgt ervoor dat ik de chaos onderweg kwijt raak en alles langzaam aan, kilometer voor kilometer, weer op een rijtje krijg in mijn hoofd. Als ADD’er is structuur enorm belangrijk, maar het zelf goed structureren is voor mij, met vlagen, een enorme uitdaging.
Fietsen is echt mijn uitlaatklep geworden, zoals paardrijden dat voorheen altijd voor mij was. Ik ben dol op buiten zijn en heb dat ook nodig. Fietsen is mijn momentje voor mezelf. Ik krijg alles weer op een rijtje en weet weer waarom ik bepaalde dingen doe als ik die even kwijt was. Maar het is veel meer dan dat. Het onrustige gevoel in mijn lichaam verdwijnt, ik behoud mijn focus en ben echt een gelukkiger mens als ik geregeld lekker een rondje fiets. Niet alleen gelukkiger, maar ook een leuker mens voor mezelf en de mensen om mij heen.
En dat alles, kan nu niet. Ik mag niet op de racefiets kilometers maken tegen de wind in tot ik weer tot bezinnen ben gekomen en weer met de wind mee naar huis kan. De frustratie, vermoeidheid, maar vooral ook de onrust in mijn lichaam blijft en daar heb ik het moeilijk mee.
De wond doet nauwelijks pijn en ik kan steeds meer dingen zelf, maar dat fietsen, dat mis ik echt het allermeest.
Ik kan niet wachten tot ik weer uren op de fiets kan zitten en nieuwe plekken kan ontdekken op mijn Kameleon. In de tussentijd ben ik bezig met een serie hoe om te gaan met blessures. Zou he het leuk vinden om hieraan mee te werken? Stuur dan gerust even een mailtje naar info@kirstenboerrigter.nl
