Het is een vraag die ik heel veel heb gekregen de afgelopen maanden. En het is ook helemaal geen gekke vraag! Want als Amsterdamse ben ik na 7 jaar te hebben gewoond in Groningen verhuisd naar Markelo. Een klein dorpje in Twente. Voor vele helemaal geen logische keuze, maar ik zal je uitleggen dat het voor mij eigenlijk een hele logische keuze is.
Geen stadsmeisje
Al van jongs af aan maak je mij niet heel blij met een stad. Ja, ik vind een dagje of een paar dagen voor een citytrip heel leuk. Maar echt wonen in een drukke stad? Dat is gewoon niet mijn ding. Het is mij te druk, te veel prikkels en vooral: te anoniem. Ik hou daar niet van. Niet dat ik dagelijks de deur bij de buurvrouw plat wil lopen, maar dat hele anonieme vind ik maar niks. Daarnaast word ik gewoon heel erg blij van het platteland. De boerderij. Heel veel dieren en ruimte om mij heen. Zet mij maar in een klein dorpje waar meer koeien wonen dan mensen. Waar het centrum bestaat uit de bakker, de snackbar, een kroeg, de sportvelden en een supermarkt (ok en vaak een kerk, maar daar heb ik wat minder mee). Ik hoef niet 10 supermarkten, dat geeft alleen maar ruis ;).
Steden zijn lomp, druk, onoverzichtelijk. Daar hou ik niet zo van. Mijn tijd in Groningen was heel mooi en intens. Altijd voelde het al als een tijdelijke thuisbasis, ondanks dat het echt mijn thuis was. Daarnaast zit er natuurlijk altijd een groot verschil tussen een stad als Amsterdam en een stad als Groningen. Groningen past dan weer beter bij mij, dan Amsterdam.
Toch vond ik het vorig jaar meer dan genoeg met de stad. Door een break-up lagen al mijn kaarten weer open en besloot ik te kijken naar iets nieuws.
Later als ik groot ben ...
... Wil ik in Twente wonen! Dat riep ik altijd al, als klein meisje die op ponykamp kwam bij Erve Meenderinkboer in Markelo. Die rust, de ruimte, de paarden, de mentaliteit van de mensen, het past bij mij. Dus toen vorig jaar alle kaarten open lagen, toen belde ik Hens op. 12 jaar niet gezien of gesproken, maar toen ik hier kwam voelde het als de dag van gister.
Maar ik ben niet alleen uit Groningen vetrokken omdat ik zo graag in Markelo wil wonen. Nee, daar zit wel meer achter. Op mijn 15e ging ik het huis uit om daar op kamers te wonen. Vervolgens vertrok ik dus naar Groningen. In die 12 jaar ben ik niet vaak thuisthuis, bij mijn ouders, geweest. In de weekenden werkte ik vaak, of had ik feestjes. Even op en neer vanuit Groningen zonder auto was niet te doen. Door meer richting het midden van Nederland te verhuizen, zie ik mijn ouders ook een stuk meer dan ik de afgelopen jaren heb gedaan. Dat is voor mij veel waard en vind ik erg belangrijk. Het is daarnaast dichterbij mijn beste vriendin, dichterbij mijn broer, dichterbij mijn compagnon en dichterbij andere familie.
Verder had ik enorm de wens om weer meer met de paarden bezig te zijn. Dit is de afgelopen weken ook helemaal goed gekomen. Momenteel rij ik 2 paarden voor mensen hier op stal en ben ik helemaal in mijn element! Ik werk hier in de ochtenden ook wat op stal, wat de cirkel helemaal rond maakt voor mij. Nu is het de taak aan mij om alles goed met elkaar te combineren, door goed te plannen. 2 paarden, 3 bedrijven, een sociaal leven, fitness en wielrennen. Het is een drukke bedoeling, gelukkig heb ik momenteel geen relatie, want ik zou niet weten waar die tijd vandaan moet komen ;).
Gelukkig heb ik tegenwoordig hulp van Suzanne. Zij helpt mij met mijn planningen voor Social Media Junkie, mijn blog en al het andere. Zodat alles in goede banen blijft lopen. Mocht je dus ook zo'n chaoot zijn als ik, dan kan ik het je zeker aanraden om eens contact met haar op te nemen. 😁
Ik ben dus vooral verhuisd uit Groningen omdat ik meer in het midden van NL wilde wonen om zo familie meer te kunnen zien, vanwege de rust en ruimte en omdat ik het wielrennen weer meer wilde combineren met de paarden en ik wist dat dat hier kon :).
Het is uiteraard niet altijd makkelijk. Ik moet hier natuurlijk een heel nieuw sociaal leven opbouwen, maar ik heb dat eerder gedaan. Daarnaast ben ik gewoon niet iemand die snel voor de gemakkelijke weg kiest. De stad/het stadsleven mis ik eigenlijk helemaal niet. Ja, ik mis mijn vriendinnen en soms het gemak van de vele restaurants om je heen. Maar verder? Nee. Eigenlijk niet! Ik vind het heerlijk zo en ben heel blij met mijn besluit!
