Jarenlang was ik een paardenmeisje. 3 tot 4 dagen in de week was ik op de manege te vinden, in het weekend van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, en deed maandelijks mee aan wedstrijden. Toen ik ging studeren nam ik de lastige beslissing om te stoppen met paardrijden. Sindsdien heb ik verschillende pogingen gedaan tot sporten maar niets hield ik echt vol. Hardlopen? Best leuk, maar steeds als ik de smaak te pakken kreeg werd ik overmoedig en kreeg ik de ene blessure na de ander. Sportschool? Dodelijk saai. Groepslessen dan maar? Pff, na 20 minuten keek ik op de klok en kwam ik tot de conclusie dat ik geen 20 minuten maar pas 10 minuten bezig was. Kortom: het dichtst bij sporten kwam ik door met mijn linkerarm een glas wijn te liften met mijn rechterhand in een bak chips te graaien.
Tot ik ruim 3 jaar geleden een relatie kreeg met een fanatieke wielrenner/mountainbiker. Op 1 van onze eerste dates huurden we voor mij een mountainbike en nam hij me mee het bos in. Ik was meteen verliefd. Op hem én het mountainbiken. Waarom? Omdat er niets mooier is dan in alle vroegte de zon te zien opkomen tussen de bomen of over de hei. Omdat er niets erger is dan in de zeikregen de deur uitgaan, maar ook niets toffer is dan het gevoel van ‘f*ck de regen’ als je je er na 5 minuten aan over geeft en je vervolgens juist de plassen opzoekt in plaats van ze ontwijkt. Omdat het douchen na een winterrit pijn doet aan je lijf, maar daarna zo lekker voelt. Omdat ik me Mathieu van de Poel voel als ik een vette single track naar beneden cross, en vervolgens mezelf uitlach als ik op Strava zie dat ik niet Mathieu was, maar als een natte dweil heb gereden ten opzichte van de mensen die ik volg. Omdat ik onderweg van “wat rij ik slecht, wat gaat het rot” naar “hey ik ga beter, hell yeah ik ben de koningin van het bos” ga. Omdat ik tijdens bijna iedere rit door mijn achtertuin (lees: Landgoed Den Treek-Henschoten in Leusden) minstens een hert zie, spechten hoor, een roofvogel overvliegt en een paar konijntjes zie rondhuppelen. Omdat ik een kick krijg van het masteren van een single track en mezelf graag verpletter op Strava. En bovenal: omdat het een ultiem gevoel van vrijheid geeft en ik er enorm van ontspan. Tijdens het mountainbiken denk ik aan niets anders dan hoe ik takken moet ontwijken, welke lijn ik kies om niet over boomwortels uit te glijden en hoe ik in hemelsnaam door dat stuk mulle zand kom wat ik in de verte aan zie komen.
Hoewel, het enige waar ik aan denk? Ik zal toch niet de enige zijn die iedere rit op de fiets een bepaald liedje of melodie in zijn/haar hoofd heeft die zich vervolgens tot in den treure herhaalt tot het lied je zó gaat tegenstaan dat je het spontaan nooit meer wil luisteren? Toch?
Ik ben Charlotte, 30 jaar en geniet sinds 3 jaar van het mountainbiken. Ik rij momenteel op een Cannondale F-Si Alu en heb het geluk op de Utrechtse Heuvelrug te wonen, waardoor ik op fietsafstand van de MTB-Routes van bijvoorbeeld Amerongen, Leusden, Zeist en Lage Vuursche woon.
Thanks lieve Char! Voor je leuke column. Je hebt mij aan het lachen gemaakt en ik kan niet wachten tot we samen als Koninginnen van het Bos rondscheuren. Charlotte en ik kennen elkaar al een behoorlijke poos, uit die paardenmeisjes tijd. We werkten samen meerdere weekenden per jaar op de grootste evenementen. Zij vaak als fotograaf, ik als hostess op de vip of als stalmedewerker. We waren altijd met een grote hechte groep.
