Gastblogger Nicole schrijft graag, heeft vorig jaar haar master Politieke Communicatie & Journalistiek aan de Universiteit van Amsterdam afgerond, en is gek op wielrennen. Momenteel ligt haar focus op het fietsen en staat haar journalistieke en politieke carrière even in de koelkast. Voor mijn platform over vrouwenwielrennen kruipt ze graag in de pen. In haar eerste gastblog legde zij uit dat ze dit jaar gaat koersen bij de elites en daar heeft ze keihard voor getraind. Het Coronavirus schopt ook haar hele planning in de war. Haar eerste koers bij de elite is geschrapt en niemand weet nu wanneer de seizoen aftrap plaats gaat vinden. Vandaag vertelt ze erover op kirstenboerrigter.cc.
“Je gaat pas beseffen hoe fijn de wind mee echt is tijdens windtegen.”
Hoe ga je om met de teleurstelling dat je momenteel niet weet wanneer het seizoen echt begint?
“Het klinkt misschien gek, maar ik heb er denk ik niet eens een volle dag van gebaald. Door mijn onderbuikgevoel wist ik op 12 maart al dat het seizoen ten einde was. De ochtend voor de Drentse 8 hoopte ik zelfs stiekem dat het afgelast werd: het voelde ergens gewoon niet eerlijk om te koersen terwijl de druk op de zorg in ons land steeds groter werd. Artsen hebben in deze periode wel wat beter te doen dan wielrenners helpen die op elkaar inrijden tijdens de koers.
Het nieuws hield mij al dagen volledig in z’n greep; samen met een paar ploeggenoten waren we tijdens ons trainingskamp op Gran Canaria al veel bezig met wat er gaande was in Italië. Uit verschillende modellen van experts kon al geïnterpreteerd worden dat de situatie uit Italië ook in Nederland realiteit zou worden (Tomas Pueyo, Medium). Het was voor mij dus snel duidelijk dat dit nog wel een tijdje ging duren. Door de constante ontwikkelingen van de situatie heb ik nog geen tijd om stil te staan bij de teleurstelling.”
Hoe zorg je ervoor dat je ondanks alles toch blijft trainen zodat áls er weer gekoerst mag worden, je ook direct fit aan start staat?
“Eerlijk gezegd maakt het me niks meer uit op het moment. Ja, ik blijf zeker trainen omdat ik fit en geestelijk gezond wil blijven maar koersen is nu geen prioriteit meer. Een bepaald FTP en gewicht halen om goed te kunnen klimmen in de toekomst voelt voor mij nu zo onbelangrijk. Hoe vastberaden ik was om dit jaar alles op alles te zetten om goed te presteren op de fiets, zo vastberaden ben ik nu om ervoor te zorgen dat de samenleving en de economie ooit weer normaal kan functioneren. Waar ik van baal is dat mensen niet begrijpen dat ze momenteel levens kunnen redden met thuis blijven.
Tuurlijk, koersen op het hoogste niveau is een droom, maar op dit moment geef ik pas weer gehoor aan deze persoonlijke ambities als daar weer plek voor is in onze maatschappij. Nog geen drie jaar geleden was mijn ambitie om als correspondent te gaan werken in een conflict of crisisgebied. Nu zit ik er zelf middenin, maar dan als wielrenner. Dat voelt gek. Vanaf afgelopen september was ik ongeveer twintig uur per week volledig gefocust op het wielrennen en persoonlijke ontwikkeling. Momenteel houd ik mij bezig om de basisconditie te onderhouden zodat ik weer volle bak kan trainen wanneer dat is toegestaan.”
Op welke manier help jij terwijl je zelf niet in de zorg werkt?
“Omdat ik toch iets nuttigs wil doen heb ik op verschillende plekken mijn hulp aangeboden als fietskoerier. Ook heb ik briefjes bij ons in het portiek opgehangen om boodschappen te doen voor ouderen die slecht ter been zijn en probeer ik op mijn werk wat extra te doen zodat de moeders die thuiswerken met hun kinderen wat minder druk hebben. Ik ben mij ervan bewust dat naar werk gaan ook voor mij niet echt veilig is, maar ik voel me schuldig als ik ze allemaal in de steek laat. Ik heb geen hypotheek en een groot gezin waar ik voor moet zorgen, dus ik doe nu graag wat extra. Als ik ziek word, kom ik er (hopelijk) wel weer overheen.
Heb je tips om gefocust te blijven?
“Alsnog proberen vast te houden aan een dagelijkse routine, dat werkt voor mij tenminste goed. Elke ochtend begin ik de dag met schrijven, nu meer dan voor deze crisis. Er zijn tal van goede boeken waar ik nu weer doorheen blader zoals ‘The Obstacle Is The Way’ van Ryan Holiday en mijn twee lievelingsboeken ‘Le Petit Prince’ en ‘The Great Gatsby.’
Verder probeer ik elke dag trouw mijn vijf minuten core stability oefeningen te blijven doen, heb ik als doel gesteld om nieuwe veganistische receptjes uit te proberen en leer ik veel van mijn huisgenootje die snel gaat bijspringen in het ziekenhuis. Ik heb een bucketlist vol met dingen die ik wil doen, dus vervelen ga ik mij niet.
Van mijn moeder heb ik geleerd om optimistisch te zijn en om uit elke negatieve situatie wel een positieve les te trekken. Dit blijven doen is nu extra belangrijk. Iedere dag komen mensen in mijn omgeving wel weer met interessante inzichten over deze vreselijke situatie. Toen ik laatst mijn vader gek maakte met al mijn doemscenario’s kwam hij met een spraakwaterval aan visies op de situatie: “Nicole, het is toch waanzinnig dat we als maatschappij ons nu massaal realiseren dat één uur in de file staan ’s ochtends voor werk altijd voor niks is geweest, omdat thuis werken eigenlijk ook super werkt? Dat mensen erachter komen dat er ook binnenshuis zoveel leuke dingen te doen zijn met het gezin? Of dat het lerarentekort ineens geen issue meer lijkt, nu studenten massaal bijles geven omdat ze tijd over hebben?” Door op deze manier continue te relativeren, gebeurtenissen te plaatsen in de historie en met een ‘helikopterview’ deze surrealistische situatie te aanschouwen hoop ik dat we als land samenwerken om dit te overwinnen.”
Hoe relativeer je?
De afgelopen weken kreeg ik al veel berichtjes van buitenlandse contacten die ik zelden zo van slag en in paniek heb gezien. Een van mijn beste vriendinnen kan ik pas over een paar maanden weer knuffelen (tenminste, als dat mag). Ze werkt in een vluchtelingengebied in Libanon en heeft besloten om daar te blijven. In Libanon geldt enkel het advies om binnen te blijven en mensen houden zich hier vrijwillig aan. #Flattenthecurve gaat daar ontzettend goed, zonder dat er daar veel druk wordt uitgeoefend vanuit de regering. De afgelopen tijd heb ik veel discussies gevoerd met Libanese vrienden die ik nog spreek van toen ik er woonde. Jade, mijn huisgenootje van toentertijd, kan zich net als ik vinden in verschillende theorieën over hoe culturen reageren op bepaalde (crisis)situaties. Veel contacten daar zijn van mening dat de gehoorzaamheid voortkomt uit de intrinsieke motivatie van Libanezen om te kiezen voor het collectief in plaats van het individu. Ze zijn daar al heel wat gewend: een revolutie, meerdere oorlogen; anticiperen in crisissituaties en elkaar helpen is daar bijna vanzelfsprekend.
Een Israëlisch vriendinnetje zit momenteel opgesloten in een bunker. Ze zit daar in het leger, want dat is verplicht na de middelbare school. Ze is jonger dan ik, maar moet nu besluiten nemen over jongeren tussen de 18 en 22 van ongekend hoog niveau. Het gaat daar niet alleen meer over het conflict met Palestina, maar nu ook over COVID-19. Waar ik bewondering voor heb is hoe ze het oppakt: “we gaan hier wel vaker als land de schuilkelder in. Iedereen volgt gewoon wat hem of haar wordt opgedragen. Nu is het alleen niet meer voor bommen, maar voor iets wat we niet kunnen zien. Dat maakt het allemaal nog belangrijker om met elkaar de adviezen op te volgen.” Het klinkt heel zwart wit, maar het kan dus altijd erger. We hebben hier in Nederland genoeg middelen om met elkaar te blijven communiceren en er het beste van te maken. Voor mij zal de wil om te koersen zeker terug komen, maar in mijn optiek is het zonde van onze energie om ons nu druk te maken over dingen waar we momenteel totaal geen invloed of controle op kunnen uitoefenen. Het enige wat we nu kunnen doen is dankbaar zijn voor de luxe die wij alsnog hebben nu we massaal een pauze nemen van het leven.”
Nicole schreef eerder dit en dit artikel
Ps: wil jij mij steunen tijdens de Alpentocht? Klik dan hier om geld te doneren. De Alpentocht is een tocht waarbij er geld wordt ingezameld voor CliniClowns!
