Mijn naam is Celine en ik ben 18 jaar oud. Een paar weken gelden ben ik benaderd door Kirsten met het idee om als gastblogger op haar blog te gaan bloggen over BMX. Ik ben namelijk BMX’er. Een supergave sport, waar ik ontzettend van geniet.
Ik zal eerst wat meer over mezelf en over mijn relatie met deze sport vertellen. Waarbij ik in de volgende blogs wat meer ga vertellen over de sport zelf.
Om als familie aan een Wereldkampioenschap mee te doen was ontzettend gaaf.
Op dit moment ben ik 18 jaar oud en woon ik samen met mijn ouders, zusje en hond in een klein dorpje in Zuid-Holland. Naast dat ik veel bezig ben met BMX, zit ik op dit moment in mijn 2de jaar van de Hbo-opleiding Academie Lichamelijke Opvoeding aan de Fontys in Eindhoven.
Mijn moeder was tweede van de wereld
Ik ben op mijn 13de begonnen met de sport BMX. Dit is relatief laat voor een BMX’er. De meesten beginnen rond een jaar of zeven. Toen ik opgeroeide heb ik nooit veel over de sport gehoord. Ik wist dat mijn ouders het vroeger hadden gedaan, maar dat was dan ook alles. Totdat we tijdens onze vakantie in Noorwegen (2014) langs een BMX-baan reden, waar mijn ouders ooit een Wereldkampioenschap (1991) hebben gereden. Mijn moeder is hier zelfs tweede van de Wereld geworden. Ik kwam er toen achter dat mijn ouders zo’n 25 jaar geleden fanatiek betrokken waren bij deze sport. Mijn moeder is toen meerdere malen Nederlands en Europees kampioene geweest. Ook heeft ze deelgenomen aan meerdere Wereldkampioenschappen. Waarbij ze zelfs meerdere keren 2de van de wereld is geworden. In die tijd heeft ze ook mijn vader leren kennen. Toen zijn ze beide gestopt met BMX om zogezegd het huisje-boompje-beestje op te starten. De bekers, fietsen, stuurbordnummers etc. zijn toen naar zolder verdwenen.
De baan waar we in Noorwegen heen gingen was net vernieuwd en mijn zusje en ik waren gelijk enthousiast. Heel de vakantie hebben we naar BMX-verhalen geluisterd en het duurde dan niet lang voordat we het thuis gingen uitproberen. Eerst op straat op de oude BMX fietsen van mijn ouders. Die deze al die tijd op zolder hadden bewaard. Een paar weken daarna reed ik al mijn eerste regiowedstrijd. Nu ik er over na denk vind ik het wel hilarisch. Stond ik dan op een fiets die ik een dag daarvoor gekocht had, in mijn spijkerbroek en trui aan de start. Met natuurlijk wel een helm op en handschoenen aan. Ik kon niet eens blijven staan aan het starthek en ging volgens mij zo traag als een slak. Maar vet vond ik het wel! Ook mijn zusje was enthousiast. Ook al werden we allebei laatste. Twee weken later mochten we weer! Sindsdien is het heel snel gegaan. Ik kan er namelijk niet zo goed tegen als ik iets niet kan. Dus ging ik ook thuis steeds meer oefenen op mijn BMX en ging ik altijd volle bak tijdens de training.
Samen met mijn moeder en zusje geplaatst voor NK, EK, WK in mijn eerste jaar
Bij mijn moeder begon het daarna al snel weer te kriebelen en ze besloot om ook weer te beginnen. In combinatie met mijn vader die het leuk vond om ons te trainen, hadden we lol voor 10. We werden steeds fanatieker. We gingen al snel heel het land door om wedstrijden te rijden en maakten zelfs uitstapjes naar het buitenland. Tot dat we tot onze verbazing alle 3 (mijn zusje, moeder en ik) geplaatst waren voor het NK, EK, wat dat jaar toevallig in Nederland was, en het WK in Zolder, België. Het was een onwijs gave ervaring om dit in mijn eerste jaar op de BMX al te mogen meemaken.
Alleen naar het EK in Letland
Nu 2 jaar geleden besloot mijn vader om ook weer te gaan fietsen. Sindsdien staan we dus, in niet-corona tijd, bijna elk weekend met elkaar aan de start. En heb ik 3 geweldige trainingsmaatjes! Afgelopen zomer was voor ons alle vier het hoogte punt. Ik begon met een nieuwe opleiding op 2 uur trein afstand en met veel sport. Het combineren was af en toe lastig maar ik heb er wel ontzettend veel van geleerd. Ik besloot om zonder mijn ouders en zusje naar Letland af te reizen voor het Europees kampioenschap en werd daar tegen alle verwachting in 3de van Europa in de Amateur leeftijdscategorie vrouwen van 17-24 jaar. Vervolgens gingen we met z’n vieren naar het Wereldkampioenschap in Zolder. Om als familie aan een Wereldkampioenschap mee te doen was ontzettend gaaf. Helaas hadden mijn zusje, mijn vader en ik wat pech. Maar mijn moeder wist een mooie derde plek te halen!
Ook afgelopen winter hebben we er weer hard voor getraind. Helaas liep het door de corona allemaal wat anders. Des te leuker om nu via het blog van Kirsten andere mensen enthousiast te maken voor de sport! Wat zouden jullie allemaal over de BMX-sport willen weten?
Gerrit Does
op 07 May 2020