Wielrennen als medicijn

Begin oktober heb ik weinig op de wielren fiets gezeten, ik had namelijk even een andere prioriteit: het behalen van mijn studie. Ik had nog een aantal dingen te regelen en op 2 oktober had ik mijn eind gesprek. Na een uur presenteren en vragen beantwoorden kreeg ik mijn cijfer, een 8,5! Ik was giga opgelucht en de tranen sprongen in mijn ogen. Deze stress tijd was eindelijk voorbij. Eindelijk was er weer tijd voor mijn medicijn: wielrennen.

Een 8,5, mijn aller hoogste cijfer in mijn hbo tijd. Dat was een mooie afsluiter ;). Echt een goede student was ik niet. Ik ben heel lang opzoek geweest naar mezelf. Naar wie ik ben, wat ik leuk vind. Het was soms een hele (mentale) strijd, waarbij vooral de afgelopen 3 jaar het wielrennen mij enorm heeft geholpen om uit mijn hoofd te komen.

Opgeven zit niet in mijn karakter en zo heb ik toch na vier jaar mijn AD diploma behaald. Vier jaar ja. Ik heb na mijn eerste jaar Sportkunde een jaar thuis gezeten, ziek, burn-out. Mentaal zat ik er helemaal doorheen. Ik ben daar gevoelig voor. Bij mij gaat het namelijk heel goed, of slecht. Het is zwart of wit, nooit grijs.

Met mijn AD(H)D kan ik erg bepalend zijn voor de sfeer als je mijn mening vraagt, dan geef ik hem. Inmiddels zie ik mijn AD(H)D als mijn super kracht, mijn extra power. Maar in mijn studenten tijd was dat vaak moeilijk. Je moet namelijk binnen bepaalde kaders blijven. Kleuren binnen de lijntjes was ook nooit zo mijn specialiteit. Ik wilde altijd anders, gewoon mijn eigen ding doen en daar dan het aller beste van maken.

In het jaar dat ik thuis kwam te zitten kon ik eerst niks. Ik kon echt dagen slijten in bed, terwijl ik juist van mezelf een hele actieve en bezige bij ben. Het was alsof het even helemaal klaar was. Het lukte niet meer, de batterij was op. In het begin heb ik heel weinig gedaan en steeds vaker werd het blokje om naar de supermarkt, een sessie in de sportschool afgewisseld met een rondje op de racefiets. Buiten zijn vind ik namelijk helemaal fantastisch en is voor mij heel belangrijk.

Zodra ik 10km aan het fietsen ben, gaan de prikkels weg en is het genieten. Ik kom uit mijn hoofd door het wielrennen en word er helemaal vrolijk en creatief van, wel zo handig met mijn werk als Instagram expert en content creator ;).

Inmiddels ben ik bijna 2 maanden afgestudeerd en de laatste weken valt het mij heel erg op: mijn energie komt terug en ik ben weer heel vaak, super vrolijk. Ik app mijn vriendinnen dan en vertel ze dat ik zo gelukkig ben op het moment. Ik wil het van de daken schreeuwen, dat ik na jaren kwakkelen er weer helemaal lijk te zijn. Dat ik hier altijd voor heb gevochten. Wel geloofde ik altijd dat ik weer happy zou worden. Toch bekruipt mij dan heel soms het gevoel van, zal het ooit weer mis gaan? Gelukkig laat ik die gedachten niet lang in mijn hoofd spelen en ben ik snel weer Piet Positief! 🤩

Ik vind het erg belangrijk om dit soort dingen te delen. Zowel hier als op mijn Instagram. Niet omdat ik wil pronken met mijn negatieve gedachtes of mindere dagen, maar om aan jongeren te laten zien dat iedereen wel eens een mindere periode heeft. Dat dat niet erg is.  Dat het vaak weer beter wordt en dat je anders altijd hulp kan inschakelen, zonder dat dat gek is. Door ook dit soort dingen te delen, deel ik een zo compleet mogelijk plaatje en ik denk dat dat erg belangrijk is.

Ik schreef trouwens ook al eerder over mijn leven met ADD

Wielrennen is mijn medicijn

Het wielrennen heeft een enorm grote rol gespeeld in weer beter worden van mijn burn-out en om soms de gekte tot rust te brengen in mijn hoofd. Daarom wil ik ook met mijn blog, Facebook groep & Instagram anderen motiveren, inspireren en enthousiasmeren voor het buiten sporten. De natuur doet echt iets met je. Die buiten lucht vind ik heerlijk. Gister fietste ik bij Zuidlaren en ik zei telkens hoe mooi ik het vond. Ja, ik fiets ook wel eens voor mijn hoogste gemiddelde, maar bovenal fiets ik voor Fun en Flow. Door het sporten kom je letterlijk uit je hoofd en in je hart. Ik kan enorm piekeren, maar zodra ik 10 kilometer onderweg ben, dan gaat het knopje in mijn hoofd om en is het genieten. De kleinste dingen vallen mij dan op. Het licht inval door de bomen, vliegtuigen die ik zie, droomhuizen. Oke misschien zijn dat niet de meest kleine dingen, maar je snapt mijn punt denk ik zo ;).

Als ik een week niet heb gefietst, dan merk ik dat aan alles. Aan mijn humeur, creativiteit, hoe goed (of slecht) ik slaap. Alles is terug te brengen naar of ik genoeg uit mijn hoofd kom. Vroeger, tot mijn 20e ongeveer slikte ik elke dag Ritalin voor mijn ad(h)d maar bij het begin van mijn hbo tijd, ben ik hiermee gestopt. Sinds drie jaar is wielrennen mijn ultieme medicijn en dat zorgt er bij mij echt voor dat ik uit mijn chaos kom.

*affiliate link. Ik krijg een klein percentage van jouw aankoop bedrag nadat je via deze link een product bij Bol.com koopt. Jij betaald niks extra’s, maar je geeft mij eigenlijk een klein maar erg waardevol cadeau!