Twee jaar terug zat ik thuis met een burn-nout

Zo nu en dan krijg ik nog een dreun binnen van wat toen de realiteit was. Twee jaar terug zat ik thuis, drieëntwintig jaar en de huisarts vertelde mij dat ik een burn-out had. Midden in mijn studententijd, de tijd van mijn leven, voelde zelfs naar de supermarkt alsof ik een complete Ironman had gelopen.

Vanmorgen opende ik mijn Instagram en kreeg ik een melding van een foto van twee jaar terug. Als eerst dacht ik “oh wat was mijn haar daar mooi lang en wat was die panty mooi.” Toen ik naar de post zelf ging en de tekst eronder las werd ik direct terug gestuurd naar het moment van het nemen van de foto. In 1 klap was ik weer even daar. Twee jaar terug zat ik thuis, burn out. Het was een hele heftige tijd waar ik vandaag de dag nog steeds geregeld een dreun van voel.

Het aller aller moeilijkste vond ik toen – en nu soms nog steeds – dat ik in mijn ogen een gezonde 23 jarige was, in de bloei van haar leven en eigenlijk gewoon compleet uitgeblust was. Ik begreep het niet. Ik was mijn lichaam compleet voorbij gelopen, terwijl het enige wat ik wilde was lol maken en nieuwe herinneringen maken met (nieuwe) vrienden. Ik was toe aan een leuke tijd.

In plaats van dat ik leuke dingen kon doen, lag ik uitgeblust in bed. Terwijl ik altijd als enorme stuiterbal van hot naar her sprong, kon ik nu niks anders dan dagen in bed spenderen en slapen. Gordijnen dicht en huilen. De enige dag ging het beter dan de andere dag. Op een goeie dag ging ik er even tussenuit, liep ik een rondje door de stad en door het park. Maar kwam altijd weer moe thuis.

Van jongs af aan heb ik moeite met veel prikkels tegelijk, maar in deze periode was het nog veel heftiger. Alles was teveel. Het was echt een eenzame periode. Hoe graag je vriendinnen het ook willen begrijpen, echt begrijpen doen ze het niet. Dat kan ook niet, want een burn-out is met niks te vergelijken. Het voelde heel anders dan toen ik op nog jongere leeftijd een depressie had. Ook een gewone vermoeide dag, was niet te omschrijven met hoe ik mij op een goede dag voelde. Allene mensen die het al eerder hadden gehad, begrepen mij. En ik kende maar weinig mensen die het ook hadden meegemaakt. Helemaal mensen van mijn leeftijd.

Het signaal negeren

Ik liep tegen veel dingen aan, waaronder het systeem van mijn studie. Het was eerder regel dan uitzondering dat ik mij boos maakte om het systeem waar ik voor mijn gevoel in vastgeroest zat. Ik wilde eruit, terug naar de tijd dat ik deze klachten nog niet had. Maar eigenlijk was ik al jaren het signaal aan het negeren wat in mijn lichaam rond ging. Ik hoorde het niet, wilde het niet horen. Want ik was toch zo jong, mij kon toch niks gebeuren?

Door in gesprek te gaan met een psycholoog, de druk volledig (proberen!) van mezelf af te leggen, mijn studie niet meer als prioriteit te behandelen, te focussen op rust nemen, sporten en gezond eten kwam ik er langzaam weer bovenop. We zijn nu tweeën half jaar verder en morgen heb ik weer een tentamen van een vak wat ik eigenlijk allang af had willen ronden. Alles wat nu nog open staat, had ik al af willen hebben. Ik kan dan ook niet wachten tot het moment daar is dat ik mijn diploma in handen heb. Dan sluit ik ook voor een heel groot deel de burn-out periode af. Voor mijn gevoel sta ik er nu nog met een voet in, omdat ik dingen nog af moet maken die door de situatie toen nog niet zijn afgerond. En dat is moeilijk, soms pijnlijk en soms frustrerend.

Wielrennen

Het wielrennen was voor mij de redding, naast de krachttrainingen die ik deed. Het zorgt ervoor dat ik uit mijn hoofd kwam en terug ging naar mijn gevoel. Lekker de natuur in en weer thuis komen als de bui in mijn hoofd weer verdwenen was. Ik ben tot op de dag van vandaag enorm blij dat het wielrennen mij, naast de nieuwe paden en een steeds fitter lichaam, zo enorm heeft geholpen om mentaal beter in balans te komen.

Liefs,

Kirsten