In gesprek met Nadine, de vrouwelijke mechanieker

Nadine ken ik nog niet super lang. Eind vorig jaar had ik een draaidag met haar en Sander, in Roden, bij Nadine op het werk. We raakte aan de praat – want we moesten immers samen de hele dag met ons hoofd voor de camera staan. Na die tijd bleven we in contact en inmiddels fietsen we geregeld samen, mits we allebei tijd hebben. Want tijd is schaars bij ons allebei. Nadine is naast haar werk bij Velodroom Roden werkzaam als mechanieker bij de Nederlandse UCI damesploeg, GT Krush Tunap Pro Cycling. 

Tijdens onze rondjes samen kletsen we er de hele tijd op los. Dan over haar werk, dan over dat van mij. Ze reist overal naartoe en is de draaiende motor in de ploeg. Nadine fixt alles met betrekking tot de fietsen van de rensters. En zonder goede fiets, geen koers. Ik bewonder Nadine haar werkwilligheid en ben altijd nieuwsgierig naar haar verhalen. Elke keer roep ik tijdens het fietsen dat ik vind dat ze zo’n inspiratiebron voor vele is, dat ze daar wel wat meer mee zou kunnen doen. Ik stel voor om een andere keer met haar in gesprek te gaan over het werk wat ze doet voor de ploeg en ze stemt – gelukkig – in.

We spreken af bij Nadine thuis. De auto van de ploeg zie je direct voor het huis staan. Voor Nadine is het zoiets vanzelfsprekend, net als voor vele intimi in het wielerwereldje. Maar voor mij is het eigenlijk nog super nieuw. We besluiten eerst samen een rondje te fietsen en daarna gaan we “echt” in gesprek.

Het rondje was fijn en niet zonder de nodige grappen en grollen. Bij thuiskomst bij Nadine gaan we in gesprek in haar domein. Momenteel woont Nadine nog thuis, maar heeft ze wel haar eigen stekje op het terrein. Aan het ene deel slaapt/woont zij en als je dan de deur open slaat sta je opeens in de opslag van de ploeg. Alle bidons, reepjes, frames, wielen en alle andere dingen die je verwacht (en niet verwacht) bij een professionele ploeg hangen hier.

Ik loop direct op een frame af met schade. “Ja, die moet ik nog maken, valpartij in de koers van vorige week.”

Nadine, hoe ben je hier eigenlijk ingerold?

Ik ben begonnen met stage lopen in een fietsenwinkel, daarna ben ik een opleiding tot fietstechniekes gaan doen en vanuit daar werd ik door de club gevraagd om neutraal te rijden met wedstrijden. Ik ging mee met de Meteoor, in Assen. Daar reden wij meerdaagse wedstrijden mee, Borsele en Healthy Ageing Tour. Zo ben ik begonnen met koersen, maar toen zat ik al in de fietsenbranche.

Ik werd gevraagd of ik met de junioren van Swabo mee wilde naar de koers. Vanuit Swabo, die hadden een profteam die destijds het Biehler team heette, ging ik mee naar verschillende wedstrijden. Ik werd tijdens de Healhy Ageing Tour gevraagd of ik interesse had om een keertje mee te gaan. Dat had ik wel! Na de HAT werd ik gevraagd als soigneur naar België. Dat wilde ik direct, ook al ligt mijn interesse daar helemaal niet, het leek mij een goede stap om te doen en in het wereldje te komen. Vanuit daar vroegen ze of ik mee wilde naar Spanje en Frankrijk en vanuit daar “voor altijd”.

Ik ben op mijn negende begonnen met wielrennen en vond het altijd al leuk om aan mijn fiets te sleutelen en schoon te maken. Vanuit daar is het gegroeid. Je moet natuurlijk op een gegeven moment een opleiding gaan kiezen als je op  het vmbo zit.

Daar was de keuze, ga ik vijf dagen per week naar school of ga ik een deeltijd opleiding doen (bbl of bol). Eerst deed ik een voltijd opleiding, maar na een paar maanden vond ik dat niet zo leuk en wisselde ik van klas waarbij ik alvast stage kon lopen bij een bedrijf wat ik wel leuk vond.

Doordat ik nog leerplichtig was twijfelde ik over welke opleiding ik dan wilde doen. De opleiding voor fietstechnicus twijfelde ik wat over, maar uiteindelijk moet je doen wat je leuk vind en maakt het niveau niet uit.

Toen ik stopte met de vorige opleiding moest ik even wachten tot de nieuwe opleiding begon. In die tussentijd ben ik stage gaan lopen bij het bedrijf waar ik daarna ook mijn bbl tijd heb gewerkt. Zo kon ik alvast aan de slag!

Een koersdag gaat als volgt

Als Corona er niet is, ben ik veel weg. Dit jaar is natuurlijk een heel ander jaar. In december en februari zitten we altijd in Calpe. Vervolgens starten rond maart de eerste klassiekers. Nu in het begin van het jaar hadden we in maart de HAT en wat andere voorjaarswedstrijden gereden. We hebben net een drukke periode achter de rug met veel wedstrijden. In het najaar is het weer wat rustiger, qua wedstrijden, maar dan bouw ik de nieuwe fietsen weer op.

Als het een weekend koers is zorg ik ervoor dat ik op woensdag alles klaar heb van de fietsen. We gaan vaak al een dag van te voren naar de koers toe. Op de wedstrijddag hoef ik alleen nog de nummers en transponders op de fietsen te doen. Samen met de ploegleider ga ik dan in de ochtend naar de koers, zetten we de tenten op, zetten we de fietsen klaar, bandjes oppompen etc. We zorgen dus dat als de rensters eraan komen, dat alles klaar is. Als de koers van start gaat rijden we achter de koers aan, mocht er een valpartij zijn dan gaan wij er naartoe. Afhankelijk van het niveau van de koers wordt er met oortjes gereden.

Mocht er een valpartij zijn dan gaan we zo snel mogelijk naar de renster toe, ik ren dan altijd met een setje wielen erheen. We hebben ook voor elke renster een reserve fiets op het dak. Als rensters blijven liggen dan roept de jury het om en dan weet je dat er meer aan de hand is.

Als de koers klaar is, dan zorg ik dat alles zo snel mogelijk in de bus is. Thuis haal ik alles weer uit de bus en controleer ik alles. Als er een frame kapot is dan haal ik alles van de fiets af en bouw ik hem op een ander frame weer op, zodat alles weer klaar is voor de volgende koers.

Naast dit werk, werk ik ook bij Velodroom Roden. Dit jaar hebben we ook nog een paar sleutelavonden georganiseerd speciaal voor dames, dat vond ik ook super leuk om te doen.

Nadine, super bedankt dat je je verhaal wilde doen voor mij! Je bent een topper. Ga zo door!